kinderen van het project

 

Tijdens mijn verblijf op het project heb ik een DVD gemaakt en ook de gelegenheid gehad om veel foto’s te maken. Om een project echt te leren kennen is het aan te bevelen om er in mee te draaien, ondanks taal problemen. Gelukkig krijgen de kinderen Engelse les en is er een kleine bibliotheek aanwezig, zo krijg je een goede indruk hoe een en ander functioneert. Een bijkomend voordeel is dat kinderen geen komedie spelen, zij zijn spontaner dan volwassenen. De sfeer op het project heeft, op mij, diepe indruk gemaakt daar kunnen wij veel van leren. Elektriciteit was alleen gedurende enkele uren in de avond beschikbaar dit door gebruik te maken van een kleine generator en tegen 22.00 uur ging de machine uit en was het donker en stil. Een bijzondere ervaring voor mensen uit het rijke westen!

Ik heb ook de gelegenheid gehad de directe omgeving en diverse organisaties in Phnom Penh te leren kennen. Ook Nederlandse vrijwilligers van een aantal organisaties. De NGO’s lieten zien dat er niet op een paar centen gekeken hoefde te worden, Mensen reden in dikke auto’s en dit leidde tot wrevel bij mensen die hun laatste dubbeltje aan het project besteden. Onderscheid vind je overal, ook hier.

Ik sliep in het gastenverblijf traditioneel gebouwd op palen en had een mooi uitzicht over het landschap buiten de muren. In Cambodja wordt eigendom beschermd door een hoge muur, een groot hek en het liefst enkele grote en “attente” honden.  ’s Morgens werd ik gewekt door het gezang van de monniken van de wat (pagode) in de buurt. De mevrouw die voor het eten zorgde was dan al bezig om een rijstmaaltijd te bereiden. Er was geen stromend water, ik had water uit de eigen bron ter beschikking om me te wassen, de kinderen haalden water uit de sloot om zich daarmee te wassen. Ik heb mensen dat water zien drinken……. Met een eigen vrachtauto werd ook water gepompt uit een meertje in de buurt, dit met een eigen pomp. Daarna weer terug, met de volle vracht, over slechte wegen. De apparatuur heeft veel te lijden en gaat niet lang mee. Toch zie ik ook dat niet altijd zorgvuldig met spullen wordt omgegaan, zodra iets stuk is zorgt “men” weer voor nieuwe spullen. Indien jezelf niet voor iets hoeft te werken en je kunt geld besteden van anderen, zonder verantwoordelijkheid af te leggen, is geld uitgeven makkelijk. Hier kan meer aandacht aan besteed worden. Ik zie dit op meerdere plaatsen gebeuren. Mijn intentie, gesteund door de projectleider, is geweest om het project zoveel mogelijk self supporting te maken.  We hebben dit geprobeerd met het fokken en verkopen van varkens. Het is een lange en moeilijke weg welke ook op weerstand stuit. Ik blijf van mening dat eigen inbreng essentieel is. Probeer zo min mogelijk afhankelijk te zijn van anderen, de samenleving verandert steeds sneller.

Veel indruk op mij heeft gemaakt een vader die zijn 2e dochter kwam “overdragen” aan het project.  De ouders waren straatarm en niet in staat voor hun dochters te zorgen. Er werd een officieel document opgesteld en handtekeningen werden gezet met inktafdrukken van duimen onder het contract. De vader had een paar eieren meegenomen voor het project als een bijdrage. Op het project waren enkele honden waarvan de grootste, een herder, niet te vertrouwen was voor vreemdelingen. De hond sprong op tegen de vader en de eieren vielen stuk op de grond. Voor ons niets bijzonders echter in dit geval nog een schokkende gebeurtenis. Ik hoop dat veel mensen genuanceerder gaan denken omtrent bijdragen aan mensen die aan de onderkant van de samenleving leven en geen kant op kunnen.

Wat is het leven comfortabel in het verre vaderland, dat wordt als normaal beschouwd. Normaal bestaat m.i.  niet.