Een van mijn doelstellingen, na mijn pensionering, was om een bijdrage te leveren ten behoeve van “ontwikkelingswerk”. Tijdens een workshop kwam ik in contact met een enthousiast persoon die een project voor weeskinderen had opgezet, met lokale familieleden, in Cambodja. Ik kreeg een uitnodiging om het project te bezoeken en ik zou zelf een project uitzoeken en invullen.
Ik had geen enkele ervaring met ontwikkelingshulp en het land Cambodja. Bij dit land moest ik denken aan de onmenselijke toestanden tijdens het bewind van de Rode Khmer.
nieuw hoofd gebouw
Ik maakte kennis met een vrij nieuw en boeiend multifunctioneel project, waar ik de voor en nadelen leerde kennen van een kleine organisatie, gerund door familie. Tijdens gesprekken met verschillende organisaties aldaar werd ik geïnformeerd dat essentieel benodigde financiële ondersteuning mogelijk zou zijn, indien een transparant en betrouwbaar plan zou worden opgesteld. Na afstemming kwamen we overeen dat ik een eenvoudig businessplan zou opstellen. Voor mij was de situatie duidelijk, dit veroorzaakt door mijn professionele achtergrond. De valkuil waar ik intrapte was dat mijn collegae geen idee hadden wat we overeengekomen waren en dat heeft geresulteerd in de nodige spraakverwarring. Denk zoals lokale mensen denken en loop niet voor de troep uit. In veel landen gaat alles nog cash en wordt er amper iets vastgelegd, moeilijk om een transparant beeld te geven omtrent het functioneren van een project waar toch veel geld in omgaat…… Mijn conclusie is, dat ik veel heb geleerd.
Het belangrijkste is dat er een (te)huis staat voor kinderen, waar ze liefde, geborgenheid, opleiding, eten, kleren en verzorging krijgen. Voor ons zo “normaal” voor veel kinderen een trauma. Het runnen van een weeshuis is niet eenvoudig. Na de initiële fase waarbij investeringen nodig zijn, voor vaste activa en inventaris, moeten er, voor de operationele fase, fondsen/inkomen gegenereerd worden voor de kosten van levensonderhoud, scholing en het onderhoud van de bezittingen. Ook moeten de kinderen voorbereid worden voor een leven in de lokale maatschappij zodra ze voor zichzelf moeten zorgen. Vanuit de lokale overheid werd weinig tot niets gedaan. Ik heb denigrerende opmerkingen gehoord, over het project, van de betrokken lokale instantie. Veel steun kwam van: N.C.D.O, kerken, bedrijven en particulieren.
Ik zal nooit het enthousiasme van de kinderen vergeten, ongeacht hun achtergrond, liefdevol voor elkaar. Ik was echt diep onder de indruk, kinderen hadden op straat geleefd en op de vuilnisbelten. Kinderen konden worden opgepakt voor prostitute en orgaanhandel! Ik had getraumatiseerde kinderen verwacht! Ik heb het niet kunnen ontdekken. Wat zouden de lieve, maar ook zo erg verwende kinderen, in ons vaderland, veel kunnen leren van het leven in dit land en dit project. Wat is wijsheid? Je kunt daar over praten echter zolang je niet daadwerkelijk hebt ervaren wat het betekent om als weeskind letterlijk te moeten overleven, zal het een ver van mijn bed toestand blijven.
Ik heb een DVD en veel foto’s gemaakt maar vooral heb ik zelf veel geleerd. Wij kunnen veel leren van dit soort landen en projecten en niet denken dat wij alle kennis hebben en weten hoe het zou moeten. Ik heb ook kennis gemaakt met de paters van Don Bosco, (pater Johan Visser) mensen waarvoor ik veel respect heb. Zij besteden veel zorg voor opleidingen van jongeren en dat is belangrijk voor de ontwikkeling van mensen en het land. In Phnom Penh staat een grote technische school, onder beheer van de paters. Er is veel discussie over ontwikkelingsbijdrage vanuit de schatrijke westerse landen. Veel mensen die dit willen stoppen, omdat wij het geld hier zelf zo hard nodig hebben? Ga eens een jaar leven in de mensonwaardige hutjes (zie foto’s). Ik weet zeker dat er een ander beeld zal ontstaan. Een belangrijk issue blijft hoe komt het geld op de juiste plaats terecht en wie kun je vertrouwen indien er geld aan te pas komt! Ook in onze welvaartsstaat komt veel geld niet op de juiste plaats terecht, de mens is en blijft de zwakke schakel waar dan ook. Gelukkig zijn er nog steeds betrouwbare mensen en organisaties en zij verdienen onze steun! Voor een verdere toelichting zie de informatie onder Samrong weeshuis.
———————————————————————————————————
Cambodja een boeiend land om te bezoeken. Elke keer als ik weer aan de grens tussen Thailand en Cambodja mijn visa moet verlengen staan er lange rijen, vooral jonge westerse mensen, aan de grens. Ik heb veel mensen gesproken die enthousiast zijn over dit land en zijn vriendelijke bevolking.
Ik herinner een keer, na de douane formaliteiten in Cambodja. We staan te wachten in een rij voor de Thai douane. Ik raak in gesprek met een man uit Maleisië, hij gaat ook met de bus naar Bangkok om vandaar, met de trein, naar Kuala Lumpur te reizen. We vragen elkaars nationaliteit, op mijn antwoord dat ik uit Nederland kom, antwoordt hij direct; Wilders en Cruyff. Voel me niet zo gevleid om ook hier de naam van Wilders te horen.
